Antonio Bellón mostra como se deben tocar as campás un día de festa Autor da imaxe: MANSO, Anxo
Toda unha vida dedicada a tocar as campás que coroan o santuario de San Andrés de Teixido. Pero, ¿que pasará cando el o deixe?, ¿quen seguirá os seus pasos? Son os maiores temores de Antonio Bellón Rodríguez, un veciño da parroquia que se converteu no último campanero de San Andrés.
Con case noventa anos, Antonio segue en activo, e é o único cedeirense que coñece os segredos que esconde o campanario da capela. «Ninguén quere aprender, así que non sei que pasará coa tradición cando eu xa non poda seguir tocando, terán que poñer unha campá desas eléctricas como pasou noutras igrexas», lamenta.
Aprendeu o nobre arte do os campaneros cando era tan só un neno, e asegura que hai tanto tempo diso que xa non recorda exactamente cando sucedeu. «Quixen aprender porque sentía curiosidade, -recoñece- era unha tradición familiar, a min ensinoume un dous meus primos maiores, que tocaba a campá antes que min», explica. Desde entón, participou en cada unha das celebracións da capela converténdose nesa peza esencial das festas relixiosas. Leva máis de corenta anos dedicándose de maneira total ao exercicio, unha vida de devoción a San Andrés, a quen non dubida en dedicar as súas poesías en plena faena.
As campás tócanse e soan diferente dependendo da festa que se celebre. Os domingos ordinarios é o propio párroco o que as fai soar, tirando dunha corda atada a un dos exemplares. Cando se celebra algunha festa importante, tócalle a quenda a Antonio, que vístese coas súas mellores galas e co brío do seu repicar levanta a todos os santos da cama. Para subir ao campanario, Antonio ten que acceder á torre por unha escaleira de caracol de menos dun metro de diámetro. «Arriba golpear unha campá contra outra, e deixo que resoen ou maior tempo posible», explica. Isto ocorre xusto cando o sacerdote procede á consagración do pan e o viño, ou cando os fieis sacan as imaxes en procesión.
Agora, a tradición pérdese entre as xeracións máis novas da familia. «Nin ou meu fillo nin vos netos queren aprender», lamenta o campanero.
Antes non importaba a choiva, o frío ou a neve. A xente achegábase en peregrinación ata San Andrés de Teixido para honrar ao santo, e esperaban ansiosos o momento de levar a súa imaxe aos ombreiros. «¡Dille ó cura que saia a procesión dunha vez, que non chove tanto!», gritaba desde a torre do campanario Antonio Bellón o pasado martes, ao decatarse que a talla do santo non sairía do interior da igrexa, e non podería ser unha testemuña de excepción desde o alto, da tradicional procesión en honra a San Andrés de Teixido.
«Xa non respéctanse as tradicións, vanse perdendo pouco a pouco, á xente non lle interesa aprender como se deben facer este tipo de cousas», sentenza Antonio.
O que máis lle gustaría, que algún dos seus seguise o seu ronsel. «Nin ou meu fillo, que se adica a arranxar a igrexa, nin vos dous netos que teño queren aprender a tradición familiar», lamenta.
Antonio tamén é famoso polas súas poesías. Cando toca a campá gústalle recitar versos dedicados a San Andrés. As súas poesías rezan á lenda dun santo que garda a alma de todos os que visitan a capela.
«San Andrés guía vos que por aquí pasan, e é un faro para vos mariñeiros desorientados», explica. É tanta a súa fe que asegura que todos os que visitan a zona volven aos seus fogares cun pedazo do santo con eles. «Eu xo lle pido saúde, que falta fai coa miña idade».
 |
||
© La Voz de Galicia (2010) © Campaners de la Catedral de València (2024) campaners@hotmail.com Actualización: 25-04-2024 |
||