A asociación Cultural Os Chichisos está envorcada en recuperar a linguaxe das campás das igrexas, non en balde leva anos organizando unhas xornadas para tratar de que este patrimonio sonoro non se perda. Onte promoveu outra iniciativa nese sentido, facendo tañer as campás da igrexa parroquial de Santa Mariña dá Ínsua, no Concello de Ponche Caldeas, e da igrexa parroquial de San Pedro de Tomeza, en Pontevedra. No primeiro caso, Elías Darriba foi o encargado de mover con mestría o badajo, facendo unha demostración dos diferentes toques e sinais, que hai anos avisaban de todo o que ocorría na zona, quedándose agora apenas para avisar de enterros e misas, cando non se fan soar a través de aparellos electrónicos que substitúen aos campaneros.
En San Pedro de Tomeza tomaron a vez, Elías Darriba e Jesica Argibay, posiblemente a única campanera existente, e desde logo, a máis nova do gremio, pois ten 15 anos «aínda que vou cumprir pronto 16». Esta moza veciña de Lusquiños, Tomeza, afirma que lle gustaba moito «o son, especialmente o repenique das festas, e empecei hai tres anos». Estudante de terceiro curso da ESO no IES Frei Martín Sarmiento de Pontevedra, e cuarto de acordeón no Conservatorio de Música, afirma que os mozos xa non distinguen os distintos toques, pero os máis anciáns si que interpretan ese singular código que avisaba de todo o que pasaba na parroquia, desde unha misa ou un enterro, ata un aviso de incendio. «Agora -engade- apenas se toca para avisar cando hai misa, desde media hora antes, e nos enterros». Aquí tamén hai distinción por sexos. «Se o patrón da parroquia é un home -explica-, como no caso de Tomeza, que é san Pedro, os enterros dos homes anúncianse con tres toques e unha carreira, e os das mulleres, dous toques e unha carreira. E se a patroa fose unha santa, sería ao revés, as mulleres tres toques, e os homes, dous».
 |
||
© La Voz de Galicia (2011) © Campaners de la Catedral de València (2024) campaners@hotmail.com Actualización: 25-04-2024 |
||