E ti, campana de Anllóns, que vagamente tocando derramas nos corazóns un bálsamo triste e brando, de pasadas ilusións. Alá nos pasados ventos primeiros da miña vida, oio os teus vagos concertos, reló dos tristes momentos da miña patria querida. ¡Cantas veces te lembrou o que marchou para a guerra, cando á súa nai deixou, e partindo a extraña terra de Baneira de escoitou! ¡Cantas do mar africano, cautivo bergantiñán, oio nun soño tirano o teu tocar soberano, aló nas tardes do vran! Cando te sinto tocar, campana de Anllóns doente, nunha noite de luar... rompo triste a suspirar, por cousas dun mal ausente. Cando doída tocabas polas tardes á oración, campana, sempre falabas palabras con que cortabas as cordas do corazón. Estabas contando ós ventos cousas do meu mal presente, os meus futuros tormentos, que dabas cos sentimentos según tocabas doente. Campana, se polo vran ves lumiar na Ponte-Ceso a cachela de San Xoán, dille a todos que estou preso nos calabozos de Orán. E a aquela rula inocente que me morría de amor no regazo docemente, tremendo como unha flor sobre a escondida corrente; diraslle que unha de ferro arrastro, rouca cadea, castigo atroz do meu erro; e que dentro deste encerro o seu amor me alumea. Ei ti, golondrina errante dos longos campos de Arxel, se á miña terra distante te leva o voxo constante dille o meu penar cruel. Se alguén por min preguntar, dille que estou en prisións; e unha noite de luar iraste unha vez pousar no campanario de Anllóns". Así, triste en terra allea, aló nas prisións de Orán, cantaba un mozo de aldea; e nos grillóns da cadea levaba o compás coa man. "Oh, nai da miña vida, adios, adios, meu pai; prenda de min querida, adiós, oh, miña nai: sombras dos meus avós, río da Ponte-Ceso, pinal de Tella espeso..., acordávos dun preso como el o fai de vós: campana de Anllóns, noites de luar, lúa que te pos detrás do pinar; adios... adios... adioooos... |
Y tú, campana de Anllóns, que vagamente tocando derramas en los corazones un bálsamo triste y blando, de pasadas ilusiones. Allá en los pasados vientos primeros de mi vida, oigo tus vagos conciertos, reloj de los tristes momentos de mi patria querida. ¡Cuantas veces te recordó el que marchó para la guerra cuando a su madre dejó, y partiendo a extraña tierra de Baneira escuchó! ¡Cuantas del mar africano, cautivo bergantiñano, oigo en un suelo tirano tu tocar soberano, allá en las tardes del verano! Cuando te siento tocar, campana de Anllóns doliente, en una noche de luz de luna… rompo triste a suspirar por cosas de un mal ausente. Cuando dolida tocabas por las tardes a la oración, campana, siempre hablabas palabras con que cortabas las cuerdas del corazón. Estabas contando a los vientos cosas de mi mal presente, de mis futuros tormentos, que dabas con los sentimientos según tocabas doliente. Campana, si por el verano ves arder en Ponte-Ceso la hoguera de san Juan, dile a todos que estoy preso en los calabozos de Orán. Y a aquella tórtola inocente que me moría de amor en el regazo dulcemente, temblando como una flor sobre la escondida corriente; le dirás que una de hierro arrastro, ronca cadena, castigo atroz de mi error; y que dentro de este encierro su amor me ilumina. Y tú, golondrina errante de los largos campos de Arxel, si a mi tierra distante te lleva el vuelo constante dile a mi penar cruel. Si alguien por mi preguntare, dile que estoy en prisiones, y una noche de luz de luna te irás una vez a posar en el campanario de Anllóns. Así, triste en tierra ajena, allá en las prisiones de Orán, cantaba un mozo de aldea; y en los cepos de la cadena llevaba el compás con la mano. “Oh, madre de mi vida, adiós, adiós,, mi padre; prenda de mí, querida, adiós, oh, mi madre; sombra de mis abuelos, río de Ponte-Ceso, pinar de Tella espeso… acordaos de un preso como el que de vosotros lo hace: campana de Anllóns, noches de luz de luna, luna que te pones detrás del pinar; adiós.. adiós… adióoos… |
© Galicia espallada (2011) © Campaners de la Catedral de València (2024) campaners@hotmail.com Actualización: 29-03-2024 |