Campanas de Anllóns


E ti, campana de Anllóns,

que vagamente tocando

derramas nos corazóns

un bálsamo triste e brando,

de pasadas ilusións.

Alá nos pasados ventos

primeiros da miña vida,

oio os teus vagos concertos,

reló dos tristes momentos

da miña patria querida.

¡Cantas veces te lembrou

o que marchou para a guerra,

cando á súa nai deixou,

e partindo a extraña terra

de Baneira de escoitou!

¡Cantas do mar africano,

cautivo bergantiñán,

oio nun soño tirano

o teu tocar soberano,

aló nas tardes do vran!

Cando te sinto tocar,

campana de Anllóns doente,

nunha noite de luar...

rompo triste a suspirar,

por cousas dun mal ausente.

Cando doída tocabas

polas tardes á oración,

campana, sempre falabas

palabras con que cortabas

as cordas do corazón.

Estabas contando ós ventos

cousas do meu mal presente,

os meus futuros tormentos,

que dabas cos sentimentos

según tocabas doente.

Campana, se polo vran

ves lumiar na Ponte-Ceso

a cachela de San Xoán,

dille a todos que estou preso

nos calabozos de Orán.

E a aquela rula inocente

que me morría de amor

no regazo docemente,

tremendo como unha flor

sobre a escondida corrente;

diraslle que unha de ferro

arrastro, rouca cadea,

castigo atroz do meu erro;

e que dentro deste encerro

o seu amor me alumea.

Ei ti, golondrina errante

dos longos campos de Arxel,

se á miña terra distante

te leva o voxo constante

dille o meu penar cruel.

Se alguén por min preguntar,

dille que estou en prisións;

e unha noite de luar

iraste unha vez pousar

no campanario de Anllóns".

Así, triste en terra allea,

aló nas prisións de Orán,

cantaba un mozo de aldea;

e nos grillóns da cadea

levaba o compás coa man.

"Oh, nai da miña vida,

adios, adios, meu pai;

prenda de min querida,

adiós, oh, miña nai:

sombras dos meus avós,

río da Ponte-Ceso,

pinal de Tella espeso...,

acordávos dun preso

como el o fai 

de vós:

campana de Anllóns,

noites de luar,

lúa que te pos

detrás do pinar;

adios...

adios...

adioooos...

Y tú, campana de Anllóns,

que vagamente tocando

derramas en los corazones

un bálsamo triste y blando,

de pasadas ilusiones.

Allá en los pasados vientos

primeros de mi vida,

oigo tus vagos conciertos,

reloj de los tristes momentos

de mi patria querida.

¡Cuantas veces te recordó

el que marchó para la guerra

cuando a su madre dejó,

y partiendo a extraña tierra

de Baneira escuchó!

¡Cuantas del mar africano,

cautivo bergantiñano,

oigo en un suelo tirano

tu tocar soberano,

allá en las tardes del verano!

Cuando te siento tocar,

campana de Anllóns doliente,

en una noche de luz de luna…

rompo triste a suspirar

por cosas de un mal ausente.

Cuando dolida tocabas

por las tardes a la oración,

campana, siempre hablabas

palabras con que cortabas

las cuerdas del corazón.

Estabas contando a los vientos

cosas de mi mal presente,

de mis futuros tormentos,

que dabas con los sentimientos

según tocabas doliente.

Campana, si por el verano

ves arder en Ponte-Ceso

la hoguera de san Juan,

dile a todos que estoy preso

en los calabozos de Orán.

Y a aquella tórtola inocente

que me moría de amor

en el regazo dulcemente,

temblando como una flor

sobre la escondida corriente;

le dirás que una de hierro

arrastro, ronca cadena,

castigo atroz de mi error;

y que dentro de este encierro

su amor me ilumina.

Y tú, golondrina errante

de los largos campos de Arxel,

si a mi tierra distante

te lleva el vuelo constante

dile a mi penar cruel.

Si alguien por mi preguntare,

dile que estoy en prisiones,

y una noche de luz de luna

te irás una vez a posar

en el campanario de Anllóns.

Así, triste en tierra ajena,

allá en las prisiones de Orán,

cantaba un mozo de aldea;

y en los cepos de la cadena

llevaba el compás con la mano.

“Oh, madre de mi vida,

adiós, adiós,, mi padre;

prenda de mí, querida,

adiós, oh, mi madre;

sombra de mis abuelos,

río de Ponte-Ceso,

pinar de Tella espeso…

acordaos de un preso

como el que de vosotros lo hace:

campana de Anllóns,

noches de luz de luna,

luna que te pones

detrás del pinar;

adiós..

adiós…

adióoos…


PONDAL, Eduardo
Galicia espallada (02-09-2011)
  • Igrexa de San Fins de Anllóns - PONTECESO: Campás, campaneiros e toques
  • PONTECESO: Campás, campaneiros e toques
  • Campás (historia xeral e tópicos): Bibliografía

     

  • Volver á páxina anterior
  • Menú inicial CAMPANERS DE LA CATEDRAL DE VALÈNCIA
    Campaners de la Catedral de València
    © Galicia espallada (2011)
    © Campaners de la Catedral de València (2024)
    campaners@hotmail.com
    Actualización: 29-03-2024
    Convertir a PDF

    Connectats: 86 Visitants: 86 Usuaris: 0