Dobran por ti

Cando John Donne preguntouse por quen dobran as campás, a resposta foi concluínte: dobran por ti. Hemingway universalizó o texto. E esta introdución dáme pé para comentar a denuncia dun veciño de Ourense molesto polo son das campás da igrexa de Fátima, que perturban o seu soño aínda que a última das badaladas sexa ás dez da noite e a primeira soe ás nove e media da mañá. A noticia publicouse na web deste diario uns días.

Eu, que padezo frecuentes ataques de melancolía, que milito na franxa amornada da saudade, escoito ao lonxe os tañidos da campá veciña ao meu fogar de infancia e sento a mirada desmaiada do reloxo da torre da igrexa co seu ollo glauco velando os meus soños e gardando as miñas vixilias.

Sento añoranza madrileña das vellas campás. Amo os seus latexados de bronce, o seu volteo hipnótico de funambulista, e recordo como soa A Paula da catedral mindoniense, cos seus toques máxicos como chiscadelas metálicas que corren polo val buscando o eco, ou a Froilana da seo lucense, facendo un monótono contra canto á compostelá Berenguela.

Memoria dos campaniles toscanos, campás da Campania italiana, que inventou san Paulino de Noia, campás de tañidos compartidos nas páxinas de don Ávaro Cunqueiro que sostiña a orixe irlandesa, céltico, das campás que, como a de san Patricio conservada no museo de Dublín, constitúen un obxecto sacro.

Escribo á hora do ángelus, que é cando un arcanxo campanero voltea gozoso a campá maior da párvula igrexa campesiña para que a esta hora cese a faena en todos os campos da cristiandad.

Creo recordar que algunha vez souben distinguir os toques e interpretaba o alfabeto de bronce que escribían os campanarios. Coñecía se o defunto era home ou muller así soase o defuntos ploro, o toque a morto, ou se era un neno de quen se proclamaba o seu falecemento. Ben vai, ben vai, prol ceo vai?

E os toques a rebato, o toque de queda cando no pobo unha casa era esnaquizada por un incendio pavoroso. Eran chamadas case sempre nocturnas, de madrugada convocando aos veciños. Recordo con estremecimiento os toques arrebatados que escoitei un par de veces ao longo da miña vida.

Xeografía de bronce colgada das espadanas, sinfonía aprendida en Bastabales, nun poema rosaliano, que segue tañendo novo «cando vos oio tocar, morrome de soidades?».

Por iso non entendo apelar ás ordenazas municipais para convocar ao silencio, á orfandade dunhas campás que cando dobran, ben sabemos que é unicamente por nós.

PERNAS, Ramón

La Voz de Galicia (24-01-2015)

  • Campás (historia xeral e tópicos): Bibliografía
  • Ruído e denuncias: Bibliografía

     

  • Volver á páxina anterior
  • Menú inicial CAMPANERS DE LA CATEDRAL DE VALÈNCIA
    Campaners de la Catedral de València
    © La Voz de Galicia (2015)
    © Campaners de la Catedral de València (2024)
    campaners@hotmail.com
    Actualización: 28-03-2024
    Convertir a PDF

    Connectats: 87 Visitants: 87 Usuaris: 0