As campás que xa non existen aínda se seguen botando moito de menos

Para escoitar o que os muros do edificio din, é necesario escoitalos sen présas, tranquilamente
Para escoitar o que os muros do edificio din, é necesario escoitalos sen présas, tranquilamente



Entre as lendas que envolven ao mosteiro de Caaveiro está a de que aínda hoxe se escoitan as campás que non ten. Unhas campás que, soen ou non a oídos dos que non renuncian a soñar, a verdade é que se botan de menos. ¡Pero en fin...! A última rehabilitación á que se someteu o mosteiro, que actualmente é propiedade da Deputación, foi dirixida por Celestino García Braña, e é magnífica. Non é de estrañar que vostedes, aos que tanto lles doía ver como estaba Caaveiro nos últimos anos do século XX, estean satisfeitos dela.

A colexiata é un deses lugares que tamén nos levan á conclusión de que se un tenos o bastante cerca como para podelos visitar cando quere, é dono dun tesouro. Certamente é moi fermoso contemplalo cando florecen as cerdeiras nas ribeiras do Eume; e cando se converte nun oasis de paz e de sombra fresca baixo as calores do verán; e cando o envolven en cores de ouro as horas do outono. Pero tamén no inverno. Aínda que, como nos contos infantís, faga frío e chova.

O inverno permite imaxinar como sería de dura a vida dos anacoretas que deambulaban por aqueles cumes antes de que Caaveiro acollese a primeira comunidade relixiosa. E case ver aos cabaleiros que, a lombos dos seus cabalos de guerra, achegaríanse ata alí, cando case todo o día era noite, para deixar falado co señor abade o lugar do seu enterramento.

Chegas a Caaveiro baixo a choiva, e é Santi quen che recibe, hospitalario como os irmáns porteiros que sen dúbida tivo outrora a colexiata para darlles a benvida a quen chamaban á súa porta. El é un dos vixiantes que, por quendas, encárganse hoxe de custodiar o monumento, que nos días sinalados para iso -durante o estío, todos; no inverno só durante os fins de semana- a Deputación mostra, a través de visitas guiadas, a quen queren coñecelo. Pero cando chegamos non é día de tales visitas, obviamente. E non hai nin guías nin turistas. Santi atópase só. Bo, só do todo non: faille compañía un gato branco de manchas canela que quizais sexa case inmortal e permaneza entre aquelas pedras desde que os últimos cóengos, vos fidalgos dá Igrexa , marcharon lonxe.

«Pois ao gato non sei como lle chaman -di Dani-. Xa estaba aquí cando chegamos. E por aquí anda sempre. Nós damoslle para comer, e o parece que está contento». Coñece, o gato, cada recuncho do mosteiro. Pero Dani tamén; e ademais nótase que a súa presenza alí fíxolle quererlle a Caaveiro con todas as súas forzas. É o que adoita suceder: cando alguén ama o que en verdade merece ser amado, a proximidade todo o máis querido fai que os sentimentos non se estanquen, senón que se acrecenten. «Non dirame que non é unha marabilla, isto», engade Dani, facendo a dobre negación dunha afirmación ben consistente. E non: xamais poderiamos dicirlle iso.


R. L.

La Voz de Galicia (07-02-2010)
  • Mosteiro de San Xoán de Caaveiro - PONTEDEUME: Campás, campaneiros e toques
  • PONTEDEUME: Campás, campaneiros e toques
  • Campás milagrosas: Bibliografía

     

  • Volver á páxina anterior
  • Menú inicial CAMPANERS DE LA CATEDRAL DE VALÈNCIA
    Campaners de la Catedral de València
    © La Voz de Galicia (2010)
    © Campaners de la Catedral de València (2024)
    campaners@hotmail.com
    Actualización: 19-03-2024
    Convertir a PDF

    Connectats: 49 Visitants: 49 Usuaris: 0