Julio ante unha das súas paixóns: as campás.. - Autor: ABRIL, Pedro
Julio López Allegue, un veciño de 73 anos da parroquia de Sillobre, mantén a importancia de certas tradicións. Está particularmente interesado nunha bastante antiga: os toques de campá. Para Julio , trátase de algo que formou parte da súa mocidade e que, recorda, sempre estivo presente na vida da xente do campo. Está aberto a ensinar a quen queira aprender.
-¿Como empezou a interesarse polo labor de campanero?
-Cando eu era pequeno, alá polos anos cincuenta, era monaguillo aquí en Sillobre. Ao principio gustábame escoitar aos rapaces maiores, que sabían tocar as campás. O tañido é un son moi agradable, que nunca desentona nin molesta. Ademais, cando empecei a dedicarme a dar os toques de campá, podía evitar facer cousas como ir co meu irmán a buscar a herba para as vacas (risos).
-¿Durante canto tempo estivo dedicado a este labor?
-Pois durante os meus anos de mocidade, ata o meu último ano na Marina , a bordo do cruceiro Almirante Cervera. Os labores adicionais permitían maior liberdade de horario ao librar gardas, e algo máis de diñeiro, así que me dediquei, ademais da ser monaguillo a bordo do buque, a dar clase aos mariñeiros analfabetos e a levar a biblioteca de a bordo. Agora toco de cando en vez alí onde mo piden.
-¿Cal é a auténtica utilidade dos toques de campá?
-Antes, a xente traballaba moito tempo no campo, non había os avances que hai agora, e ademais non todos podían permitirse un reloxo de pulseira. As campás avisaban de todo. Dependendo dos toques, podías saber si morrera un home ou unha muller, e incluso si había algún incendio. Nos anos sesenta había incendios por todas partes, e o meu labor era tocar a rebato para avisar diso. Logo chegou o sistema electrónico, pero isto pode chegar a ser moi molesto, porque tocan acotío. Antes tocabamos cando era necesario.
-¿Cal é entón a iniciativa que vai pór en marcha?
-A miña intención, polo menos por agora, é dedicar unha hora do 5 de setembro, ás doce da mañá, a ensinar á xente como funcionan as campás, porque tampouco sabemos cantos virán. O meu sobriño, Bruno Aneiros, axudarame co tema, porque ambos creemos que é unha mágoa que se perda algo tan bonito, e sinxelo, como os toques de campá, e ademais esta idea axudará a dar a coñecer un monumento tan fascinante como a igrexa de Santa Mariña de Sillobre. A arte de tocar as campás non se pode perder.
 |
||
© La Voz de Galicia (2015) © Campaners de la Catedral de València (2024) campaners@hotmail.com Actualización: 20-04-2024 |
||