O silencio das campás

Hai na vida cuestiones menores que, cando faltan, revélanse como máis grandes e importantes. Adoitámonos a algo que se acaba afianzando no tempo e estrañámolo logo cando nos falta. Son esas sinxelas ausencias que se van acumulando na vida e que a converten nun nostálxico almacén de cousas perdidas. A última perda noteina eu nun recente fin de semana que pasei no meu pobo. Facía tempo que non espertaba un domingo na casa familiar. Con todo, xa antes de abrir os ollos botei en falta algo que sempre formou parte das mañás festivas entre aquelas paredes de pedra. Deime conta de que algo faltaba, de que as cousas non fluían como era costume: as campás da igrexa próxima non tocaran a misa. Aquel son familiar, que se foi facendo entrañable ao longo da miña infancia; que seguín escoitando rutinariamente de mozo aínda que non me movese da cama; que logo escoitaron os meus fillos, e que seguiu vivo ata non fai moito, resulta que xa non se oe no pobo. No seu lugar queda un oco sonoro que os maiores percibimos como o peso nostálxico dun silencio afastado.

Un detalle máis a engadir ao proceso de desaparición, lento, pero inexorable, daquel mundo sinxelo e práctico que coñecemos os da miña xeración. Non abonda con que teñan desaparecido a forma e estilo de vida de antes, as paisaxes e as casas antigas, senón que tamén se perden os vellos sons de sempre. Hai tempo que non se oe o martilleo lento dun carpinteiro reparando o tellado dunha casa, nin a presenza sonora de vacas e ovellas nas proximidades do pobo, nin sequera os ladridos dos cans nas hortas veciñas. Eran eses sons antigos e misteriosos dos que fala a Biblia, cargados de vida próxima e austera, hoxe case irrecoñecibles. Engulíronllos os tubos de escape e o estrondo das máquinas agrícolas. Pois agora, os meus veciños quedaron tamén sen o das campás da igrexa, unha grande, case propia dunha catedral con sede episcopal, e outra máis pequena, máis acorde coa sinxeleza do pobo. Unha parella que harmonizaba perfectamente o son grave, rotundo, dunha co máis próximo e modesto da outra.

O motivo de que xa non toquen a misa as campás parece que se debe a un conflito que se creou entre o novo cura, o vello sancristán e os veciños que frecuentan máis a igrexa. Dá igual, a min o que me importa é que non se perda no pobo e en todo o val ese son xa familiar que todos os nativos da miña xeración levamos gravado no magnetofón dos nosos sentimentos. Os días de festa esas campás tornábanse alegres e estimulaban o ánimo dos veciños. Nas tardes tristes dun enterro, o seu ton cambiaba, soaban grises e enormes, vestían de loito e de pena cada recuncho do val e das súas xentes. Nas mañás de domingo, eran implacables: no inverno, penetraban con sutileza a néboa vacilante ou a xeada endurecida, e no verán, co sol prometedor da mañá, anunciaban un día distinto. Quen quixese ir a misa dábase por avisado, e quen trasnoitara maldicíaas en arameo entre as sabas, pero acababa desculpando a súa intromisión no soño. Elas estaban sempre aí, en punto, obedecendo ás mans expertas de Manolo, o sancristán que foi envellecendo mentres o pobo se ía espertando.

PONTE FAR, José Antonio

La Voz de Galicia (19-03-2017)

  • Paisaxes sonoras: Bibliografía

     

  • Volver á páxina anterior
  • Menú inicial CAMPANERS DE LA CATEDRAL DE VALÈNCIA
    Campaners de la Catedral de València
    © La Voz de Galicia (2017)
    © Campaners de la Catedral de València (2024)
    campaners@hotmail.com
    Actualización: 28-03-2024
    Convertir a PDF

    Connectats: 91 Visitants: 90 Usuaris: 1 - servidor