Jesús case sempre viviu nas alturas. Hoxe nas Cancelas, outrora nos tellados da Catedral, o máis alto ao que un compostelán pode chegar. Alí viviu desde os dous anos. O seu pai, Ricardo, foi o último campanero da basílica. E Jesús neno tañía as campás pequenas. Jesús é unha das dúas persoas vivas (a outra é a súa irmá) que residiu no tellado catedralicio, nunha casa de dúas plantas e un par de fiestras con vistas ao ceo. O seu proxenitor tamén exercía de xastre e guía da Catedral, oficio que herdou Jesús mentres viviu na basílica, xunto co de tiraboleiro «con Armando Raposo».
Un día viu á comadrona cun bolso no que asomaba unha cabecita. Era a do seu irmán Ricardo, o único que naceu na vivenda monumental. Faleceu a semana pasada tras unha vida dedicada á música con Tony Landa, José Luis Perales e, os últimos vinte anos, de guitarrista con Raphael. Jesús e o seu irmán compartiron o sabor da música nas alturas do templo. «Todos os días subía e baixaba 94 escaleiras, pero subía fácil», di Jesús. Fácil entón.
A miúdo coincidía co reloxeiro Ramallo, que «ascendía a diario á torre a darlle corda ao reloxo. Si non o facía, o reloxo parábase». As galiñas corrían ao longo da nave central, encima das capelas. Por alí merodeaban tamén as pombas e os pichones. ¿Disparábanlles balines? «Non, non usabamos a violencia». Ás seis da mañá o seu pai tocaba a campá grande, madrugadora. Facíao desde cama, cunha corda que estirou ata alí: «Para os demais toques había que subir, con choiva ou vento». Remacha: «Luxos non había alí».
Os días festivos o son era familiar: «Nos repiques xerais tocabamos de forma simultánea o meu pai, a miña nai, o meu irmán, a miña irmá e eu. Alí bourabamos todos». Coas mans e os pés. A Jesús non lle fería a potencia do son próximo. Era unha rutina. Hoxe si o nota na resonancia final dos tañidos. O oído queda retumbando. Tivo ocasión de palpalo o día inaugural do ano santo da Misericordia, onde a súa experiencia co badajo foi clave: «Si non estou aí, iso non funciona».
Non oculta que encima da basílica tamén se poden cometer canalladas, e entre as súas estaba rubir ata as torres. De neno non era consciente do perigo. Si o é de maior: «Hoxe dáme vertixe soa de pensar no que facía». Claro que residir na Catedral tiña as súas vantaxes: «As actuacións do Apóstolo na Quintana viámolas desde arriba, nun lugar privilexiado. Sen pagar». E os lumes «desde a balconada». O redactor preferiría o balcón de en fronte.
A propósito, falando da fachada, Jesús eloxia a rehabilitación que se está executando na basílica: «É unha reforma magnífica, fenomenal. O certo é que a deterioración foi brutal en ultímalas décadas». Houbo actuacións reparadoras «pero non existían os materiais de hoxe, que permiten unha restauración impresionante». Recorda que a Catedral «era de cor verde».
¿ E no plano profesional? Jesús é técnico electrónico e exerceu a súa actividade en destacadas firmas de Santiago antes de recalar en TVE e Retevisión, sempre nas alturas: o Monte Pedroso, desde onde oteó o horizonte durante 38 anos. Un dos seus fillos, en Retevisión, empezou a otearlo 25 anos despois.
A electrónica era o seu oficio, pero a afección brotaba do pentagrama. El e o seu irmán Ricardo comezaron a tocar o primeiro instrumento de corda, a campá, antes de learse coa guitarra e outros instrumentos no tellado da Catedral. Con algúns amigos formaron un grupo que percorreu Galicia no seo do programa concurso «Hoxe aquí, mañá alí», de Luis Rial.
 |
||
© La Voz de Galicia (2016) © Campaners de la Catedral de València (2023) campaners@hotmail.com Actualización: 24-03-2023 |
||